سازمان های بین المللی ،محیط زیست و مسائل اقتصادی شمال – جنوب

در اندیشه نهادگرایی نئولیبرال ، سازمان های بین المللی قادرند همکاری بین دولت های ملی را در موضوعات جهان شمول تقویت نموده و مستقل از اراده ی قدرت های بزرگ در صحنه ی بین الملل عمل نمایند . در این تحقیق تلاش شده است این آموزه ی نئولیبرالی ، در ارتباط با نقش « سازمان های بین المللی زیست محیطی » در خصوص چالش های روابط اقتصادی شمال – جنوب با روش « تحلیل فرضیه های رقیب» مورد آزمون علمی قرار گیرد . بدین منظور دو فرضیه دیگر به صورت رقیب با فرضیه اصلی که ناظر بر توجه سازمان های بین المللی به نفع هر یک از کشورهای شمال و جنوب بود تدوین گردید. از میان تلاش های مختلف سازمان ملل به عنوان بزرگ ترین سازمان بین المللی در موضوع محیط زیست نیز ، پنج اجلاس مهم استکهلم، ریو، کیوتو، ژوهانسبورگ وکپنهاگ انتخاب و مبنای قضاوت در مورد هر یک از فرضیه های رقیب قرار گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد که سازمان های بین المللی ، بیش ازآنکه دغدغه های زیست محیطی داشته باشند، تداوم سیاست سرمایه داری بوده ودر روابط اقتصادی شمال – جنوب ، منابع کشورهای جنوب را در پایین ترین سطح اولویت های خود قرارداده اند .